forma gramatyczna

См. также в других словарях:

• liczba — ż IV, CMs. liczbabie; lm D. liczb 1. «podstawowe pojęcie matematyczne, którego treścią jest wynik liczenia, wyrażane najczęściej za pomocą znaków zwanych cyframi» Duża, mała liczba. Fatalna, szczęśliwa liczba. Liczba wielocyfrowa. Liczby parzyste …   Słownik języka polskiego

• imiesłów — m IV, D. imiesłówłowu, C. imiesłówłowowi, Ms. imiesłówłowie; lm M. imiesłówłowy «forma gramatyczna utworzona od czasownika, używana w funkcjach przymiotnikowych lub przysłówkowych» ∆ Imiesłów przymiotnikowy (odmieniający się jak przymiotnik przez …   Słownik języka polskiego

• cerkiewizm — m IV, D. u, Ms. cerkiewizmzmie; lm M. y jęz. «wyraz, forma gramatyczna lub konstrukcja składniowa przejęte przez któryś z języków słowiańskich z języka staro cerkiewno słowiańskiego» Obfitość cerkiewizmów w językach literackich Słowian… …   Słownik języka polskiego

• dialektyzm — m IV, D. u, Ms. dialektyzmzmie; lm M. y jęz. «wyraz, forma gramatyczna, znaczenie, zwrot właściwe jakiemuś dialektowi (gwarze), zwłaszcza użyte w tekstach języka literackiego» Dialektyzmy fonetyczne, leksykalne, składniowe, słowotwórcze,… …   Słownik języka polskiego

• dualis — ndm jęz. «forma gramatyczna odnosząca się do dwóch przedmiotów tworzących naturalne pary, np.: ręce, uszy, oczy; liczba podwójna» ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

• makaronizm — m IV, D. u, Ms. makaronizmzmie; lm M. y jęz. lit. «obcy, zwłaszcza łaciński, wyraz, zwrot, obca forma gramatyczna itp. wplecione do zdań w języku ojczystym» ‹fr. z wł.› …   Słownik języka polskiego

• mnogi — mnodzy książk. «będący w wielkiej liczbie; liczny, obfity» ∆ Liczba mnoga «forma gramatyczna oznaczająca, że dany wyraz odnosi się nie do jednej osoby lub jednego przedmiotu, lecz do większej ich liczby» ∆ med. Ciąża mnoga «ciąża w postaci więcej …   Słownik języka polskiego

• pejoratyw — m IV, D. u, Ms. pejoratywwie; lm M. y jęz. «wyraz o znaczeniu ujemnym; forma gramatyczna nadająca wyrazom znaczenie ujemne» ‹n. łac.› …   Słownik języka polskiego

• podwójny — 1. «złożony z dwóch jednakowych, jednorodnych części, z dwóch elementów, wzięty dwukrotnie, zawierający dwukrotną ilość czegoś» Podwójne dno garnka. Podwójny wózek dla bliźniąt. Podwójna porcja lekarstwa. Świąteczna gazeta o podwójnej objętości.… …   Słownik języka polskiego

• pojedynczy — 1. «występujący sam jeden, oddzielnie, osobno; rozpatrywany w oderwaniu od innych, jeden z wielu; jednostkowy, poszczególny» Chwytać z rozmowy tylko pojedyncze słowa. Pojedynczy wypadek o niczym nie świadczy. Szukać pojedynczego pokoju. ∆ jęz.… …   Słownik języka polskiego

• poprawny — poprawnyni, poprawnyniejszy 1. «zgodny z obowiązującymi normami, regułami; prawidłowy, bezbłędny» Poprawny zwrot językowy. Poprawna forma gramatyczna. Poprawne, ścisłe myślenie. Mówić poprawną angielszczyzną. Poprawna konstrukcja sztuki. 2.… …   Słownik języka polskiego